Zagadnienia : Błędy A
|
t. 2
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
W źródłach nie ma kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji , Błędy A |
|||||||
|
t. 4
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
Wersję A (→Wn1) uważamy za pomyłkową, na co wskazuje partia orkiestry – F w wiolonczelach i kontrabasach występuje zarówno w późniejszej wersji ApI, jak i w głosach Wn i Wf. Prawidłowa wersja Wf to niemal na pewno efekt korekty Chopina, przypuszczalnie wprowadzonej jeszcze na egzemplarzu Wn1, który służył za podkład do tego wydania, gdyż nie widać śladów zmian w druku. Poprawki w Wn2 (→Wn3,WfSB) i Wa2 (→Wa3) można uznać za adiustacje na podstawie głosów orkiestrowych. W przypadku Wn2 możliwa jest również korekta Chopina, którego udział w przygotowaniu tego wydania jest w ogólności wątpliwy, ale w ograniczonym zakresie niewykluczony. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Błąd tercjowy , Adiustacje Wn , Błędy A , Autentyczne korekty Wf , Autentyczne korekty Wn |
|||||||
|
t. 14
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
Opatrzona wskazówką ten. nuta h2 jest w A (→Wn→Wf,Wa) przedłużona do wartości ćwierćnuty. Wydaje się to być pomyłką Chopina, gdyż tak długa wartość nakazywałaby przetrzymanie tej nuty jeszcze na początku 2. połowy taktu, co z pewnością byłoby błędem. Dla uniknięcia wątpliwości zmieniamy ją zatem na ósemkę, niemal dokładnie odpowiadającą jej rzeczywistej długości. Pominięcie tego przedłużenia w WfSB może być następstwem tego błędnego zapisu, z którym sztycharz nie wiedział, co zrobić. kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy rytmiczne , Błędy A , Adiustacje Wf |
|||||||
|
t. 15
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
W źródłach nie ma kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji , Błędy A , Błędy powtórzone Wn , Błędy powtórzone Wf , Błędy powtórzone Wa |
|||||||
|
t. 19
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
Mimo iż przed górną nutą ostatniej szesnastki nie ma znaku chromatycznego w żadnym ze źródeł, użycie g3 jest w tym kontekście melodyczno-harmonicznym znacznie prawdopodobniejsze. Przeoczenia odwoławczych znaków chromatycznych w tego typu sytuacjach należą do najczęstszych pomyłek Chopina, por. np. Etiudę f op. 25 nr 2, t. 4 czy Impromptu As op. 29, t. 3 i 71. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji , Błędy A |
przywracającego d1 na 4. mierze taktu. Pomyłkę spowodowało zestawienie wyciągu partii orkiestry z głosów partytury – górny głos pr.r. odpowiada partii II skrzypiec, w której 
przywracającego b1 w 2. połowie taktu. Jest to niewątpliwie pomyłka Chopina, jeden z najczęstszych jego błędów.
